çok teşekkür ederim usta bilgiler için Allah razı olsun
Çanakkale Savaşlar'ında savaşıp, bir kolu ile bir ayağını kaybeden Fransız Generali Bridges, yurduna döndükten sonra anlattığı bir savaş hatırasında şöyle diyor:
"Fransızlar, Türkler gibi mert bir milletle savaştıkları için daima iftihar edebilirsiniz. Hiç unutmam. Savaş sahasında dövüş bitmişti. Yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk az evvel Türk ve Fransız askerleri süngü süngüye gelip ağır zaiyat vermişlerdi. Bu sırada gördüğüm bir hadiseyi ömrüm boyunca unutamayacağım:
Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeride kendi gömleğini yırtmış onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu. Tercüman vasıtası ile şöyle bir konuşma yaptık:
- Niçin öldürmek istediğin askere yardım ediyorsun? Mecalsiz haldeki Türk askeri şu karşılığı verdi:
-''Bu Fransız yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmi çıkardı. Bir şeyler söyledi, anlamadım ama herhalde annesi olacaktı. Benim ise kimsem yok. İstedim ki, o kurtulsun, anasının yanına dönsün".
Bu asil ve alicenap duygu karşısında hüngür hüngür ağlamaya başladım. Bu sırada, emir subayım Türk askerinin üzerindeki kanı görerek yakasını açtı. O anda gördüğüm manzaranın yanaklarımdan sızan yaşlarımı dondurduğunu hissettim. Çünkü, Türk askerinin göğsünde bizim askerden çok daha ağır bir süngü yarası vardı ve yarasına sadece bir tutam ot tıkamıştı. Az sonra ikisi de öldüler..
Fransız Generali BRIDGES
Çanakkale Savaşları Komutanı
---------
Şimdi yukarıdaki anlatılan hikaye sonrasın da bir duygusallık yaşadıysanız (ki ben okurken ağladım) bu destansı savaşı afişiniz de hissettirmelisiniz.
Bahsetmek istediğim sadece size özgü değil.. genel olarak yazıları yaz, fotoğrafları yerleştir, birde zemin yaptın mı al sana afiş oldu bitti mantığını beğenmiyorum....