Yaşayacağı Son Şey Olacaktı Belki Bu... (Kendi şiirimdir) child_play

YAŞAYACAĞI "SON ŞEY" OLACAKTI BELKİ BU!


Tüm hislerini
Tüm cesaretini toplayarak,
Son bir kez daha haykıracaktı;
Onu ne kadar sevdiğini,
"Sevilmek" istediğini.

Bir bir anlatacaktı yüreği,
Gecelerce "uyuyamayıp",
Günlerce O'nu düşündüğünü...
Dökecekti içinde ne varsa;
O'ndan yana, "aşktan" yana...
Çığlık çığlığa bağıracaktı!

Hiç susmayacaktı gözleri,
Ağlayacaktı bu gece "hiç durmadan"!
İçine döktüğü gözyaşlarını,
Belki "ilk defa" savuracaktı;
Ağlayacaktı hıçkıra hıçkıra, anlatacaktı her şeyi.

YAŞAYACAĞI "SON ŞEY" OLACAKTI BELKİ BU!
Heyecan, korku, umut, "SEVGİ"...
Gözyaşıyla aynı anda dökülecekti gözlerinden,
Hepsini aynı anda hissedecekti
Sırasını beklemeden!

Bu,
Ona acı verecekti belki; ama
Hepsi
İçinde büyüyen "kocaman ateşte" gizliydi!
O kocaman ateşte saklıydı hepsi;
Acı içinde acı çekecek,
Yüzü belki hiç gülmeyecekti bir daha.

Yine içten içe ağlayacak,
Gözleri dolacaktı aniden!
Sanki hissetmiyordu, hissedemiyordu hiçbir şey.
Ne "acı çektiğini" ne "acılar çekeceğini"...

YAŞAYACAĞI "SON ŞEY" OLACAKTI BELKİ BU!
Hayal kırıklıkları ve "paramparça umutlar" üzerine kurulu hayatı
Ona "son" bir oyun daha oynayacaktı;
Koparacaktı bir parçasını yüreğinden;
Ayıracaktı yarısını ruhunun!

Bu acıyla yaşamak zordu onun için,
Kaldıramıyor, "kaldıramayacaktı" artık...
Unutması şarttı;
Şarttı bir anda silmesi,
Silebilmesi...

Ama bilmiyordu nasıl yapacağını,
Bilmiyordu kalbini nasıl avutacağını "çaresiz"..!

Gücü yeter miydi ki "çekip gitmenin"
Onun acısını dindirmeye..?
Yüreği O'nunlayken,
Bu ateşi söndürmeye..?

YAŞAYACAĞI "SON ŞEY" OLACAKTI BELKİ BU!
Hayal olmasını diledi yaşadıklarının,
Belki bir rüya, bir kabus...
"YAŞAYACAĞI SON, HATTA EN SON ŞEY OLMASINI" istedi...

Yaktı tüm resimleri O'na ait olan;
Yok etti ne varsa O'nu hatırlatan...
Parça parça kesti cüzdanında taşıdığı ve "gülümseyen" tek resmini...

Bezmişti artık, sıkılmıştı hayattan!
Hayatın "acımasız" kurallarından..!

Ve birden durdu!
Vazgeçti bir şeylerden:
Düşündü yutkunarak;
Sevdiği halde "kavuşamayışın" nedenini,
Kadere "umutsuz yalvarışın" tek bir sebebini...

Ama hatırlamak istemedi..! Vazgeçti...

Unutmak istiyordu artık;
Unutmak
Ve sadece "unutmak"..!

YAŞAYACAĞI "SON ŞEY" OLACAKTI BELKİ BU!
Her şey bir "ölümdü" onun için artık:
O'nsuz geçen her dakika,
Acıyla dolu her saniye...

Saplanırken yüreğine bir hançer gibi O'nsuz çekilen her nefes,
Aklında bir tek "O" vardı...

Yapamayacaktı artık,
Dayanamayacaktı..!

Birden,
Birden gözyaşları "bir garip" akıverdi yanağından;
Tutamadı kendini...
Kaybediyordu her şeyini;
Her bir şeyini...
Son umudunu
Ve "SON GÖZYAŞLARINI"..!

Ağlıyordu resmen,
Hem de hıçkıra hıçkıra.

YAŞAYACAĞI "SON ŞEY" OLACAKTI BELKİ BU!
Yok ettiğini sandığı resimlerin,
Aslında akan "gözyaşlarında saklı olduğu" gözleri
Kıpırdamadan bakıyordu bir yere...

Titredi birden
Soğuk bir "ürpertiyle"...

Yüzünü,
Anlaşılması zor,
Garip bir ifade kaplamıştı;
Ve o an yere yığıldı,
Hareket de edemiyordu artık!
Yerde öylece yatıyordu..!

Gözleri "gülümsüyordu sanki"
Son bir şey anlatacakmış gibi...

Ama gizleyemiyordu "aşkının" resmini.

O'nu "çok" seviyordu.
Hem de CANINDAN ÇOK...

O da biliyordu
Belki bunun yaşayacağı "son şey" olacağını;
Bir daha gözlerini açamayacağını...

Ve...
Bu şiiri okumak;
YAŞADIĞI SON ŞEY OLDU..!


Şiir: child_play