Soğuk kış günlerinde üstü alabildiğine döşenmiş yer sofrasında iftar açardık. İlk oturan, sobanın hemen arkasına oturur sıcağa verirdi sırtını, açlıktan kazınan midelere inat göz gezdirilirdi sofrada, sofradaki son düzenlemeyi yapardı sabırsız eller, oruç tutmayan biz minikler ablam ve ben cam kenarındaki sedire oturup cami minarelerinin ışıklarının yanmasını beklerdik
Hoca Allahu ekber dediği zaman koşardık sofraya, suyumuzu içip başlardık yemeye
)) çok tatlı günlerdi
(çok duygulandım ya)
Geçmişe özlem duymak ne kazandırır?