Four Archs / Alexander Calder
Bahçenin yeşilliği ile inatlaşarak, binanın griliğini ise ezerek büyüklüğünden önce rengiyle öne çıkan bir heykelin karşısındayız.
Gri duvarlar ve siyah camların soğukluğuna inat kırmızı bir davetle önce kendine bakmaya çağırıyor.
Bizi dışarıda bırakan bir kütle heykel değil bu. 1920 lerde adet olduğu üzere kütleden çok boşluğu ve ışığı kullanıyor. Baktığımızda onun soğuk ve iten bir kütleden çok doğanın devinimlerine öykünen bir canlı gibi bize yönelimini algılıyoruz. Boşluk bizi sarmalıyor. İçine alırken ürkütmüyor da.
Kemerlerin altındaki insan antik çağda bir Yunanlı’nın, bir Zeus heykeline yaklaştığı gibi saygılı, fakat onun kadar korkuyla dolu değil. Onu merak ve sevgiyle gözlüyor.
Gri taşla örülmüş keskin çizgileri ve siyah camlarıyla belki bir devlet dairesi, bir ticaret merkezi, mahkeme gibi bir etki bırakan binanın girişi, bu ağır kırmızı heykelle davet eden bir havaya bürünüyor. Ortam onun kırmızılığı ile neşeleniyor, çevredeki çimenler daha yeşeriyor.
Binaya belki yalnızca görev duygusuyla, sorumlulukla, korkuyla girecek olanlar, bu kırmızı kemerin altından geçerken, belki korkularını, endişelerini bırakıyorlar, belki binada bütün gün çalışıp yorulmuş olanlar iş çıkışlarında yorgunluklarını bırakıp evlerine bir parça kırmızı yaşam sevinciyle dönüyorlar.
Heykel orada öylece durup, yaptığının ve belki de kendi varlığının bile farkına varmadan geleni karşılayıp, gideni uğurluyor.
Tam da heykeltıraşının klasik heykelin kurallarını uğurlayıp, yenilikleri neşeyle karşıladığı gibi.
Asuman Atakuman
Son düzenleme:
