Çocuğun suçunu itiraf ettikten sonra annenin verdiği cevabın aynen yazılması (hayatta maalesef kullanılmasına rağmen) ne kadar adaba uygun onun yorumunu uzmanlarına bırakarak bir yerlerde rastladığım ÇOCUK DEDİĞİN yazısını paylaşmak istiyorum:
ÇOCUK DEDİĞİN
Çocuk dediğin; uslu oturur, büyüklerin sözlerini dinler.
Çocuk dediğin; "yapma" deyince yapmaz, "yat" deyince yatar.
Çocuk dediğin; önüne konanı yer, yeni icatlar çıkarmaz.
Çocuk dediğin; ders çalışır, dik kafalılık etmez.
Çocuk dediğin; çok soru sormaz, karşılık vermez.
Çocuk dediğin; paylanınca önüne bakar, evi dağıtmaz.
Çocuk dediğin; her şeyi istemez, her duyduğunu söylemez.
Çocuk dediğin; anasından, babasından korkar, "şimdi seni gebertirim" deyince suspus olur.
Çocuk dediğin; her önüne gelenle oynamaz, büyüklerin vurduğu yerde gül biteceğini bilir.
Çocuk dediğin; verilen öğütlerin dışına çıkmaz, ağaca da çıkmaz, kapının önüne çıkar.
Çocuk dediğin; durmadan ıslık çalmaz, yemekten önce mandalina yemez.
Çocuk dediğin; hep top peşinde koşmaz, kuş peşinde de koşmaz, kız peşinde de koşmaz.
Çocuk dediğin; büyüklerin bir dediğini iki ettirmez, zırt pırt televizyon açmaz.
Çocuk dediğin; söylenen işten kaçmaz, anasının babasının odasını açmaz, kapı çalınınca koşup kapıyı açar.
Çocuk dediğin; insanın tepesine binmez, akşama kadar bisiklete de binmez.
Çocuk dediğin; kimsenin dalına basmaz, ıslak yerlere de basmaz.
Çocuk dediğin; sofrada adam gibi oturur, büyüklerin yanında oturmaz, haytalık etmez.
Çocuk dediğin; çocukluğunu bilir, saygı muygu bilir, dersini de bilir.
Çocuk dediğin; insanın kafasını şişirmez, pırtlatmak için avucunu şişirmez, çok gülmez.
Çocuk dediğin; çağrılınca gelir, yemek saatinde eve gelir, yüzüne bakılınca kendine gelir.
BÜYÜKLERE GELİNCE; ONLAR BÜYÜKTÜR. HER ŞEYİ YAPABİLİRLER...
