karalı-YORUM

burası benim olsun :angel: ben buraya yazılarımı yazayım olurmu :angel:
Biraz da Karalamalarımdan bişler olsun

Kendimden bahsetmek istiyorum biraz..
Neden mi?
Bilmiyorum
Aslında çocukluğumdan beridir hep yazarım.
Çizim sonrada çıktı, yazmayı bıraktım..
Parmaklarım acemileşmiş el yazımda berbattır =)
En iyisi klavyenin tuşlarını tokuşturmak.
Gizemli olan hep çekmiştir beni
Gizemli olmayı istemedim mi istedim olamadım çünkü çenem durmaz =)
Biraz otursa biri yanımda hemen kankam olur anlatıveririm herşeyi =)

Farklı cümleler kurmayı severim, biraz melankolik haddinden fazla duygusalım tabi bunu bilen çok azdır..
Sanırım şu saatten sora bilen sayısında patlama var
Küçükken masal yazardım kafamda kurar küçük kardeşime anlatırdım sora onları satırlara dökmeye başladım..
Türkçe öğretmenim yazılarımı çok beğenir dersin son 5-10 dakikasını benim o masalları sınıf arkadaşlarıma anlatmamı isterdi..
Özgüven sorunum yoktu o zamanlar bağıra bağıra anlatırdım..
Hepsi gözlerimin içine bakar dinlerdi hepsinin bundan mutlu olduğnu sanırdım.. bigün çantamı açtığımda masal defterimin olmadığını gördüm..
Harry potter lı defterim değildi çalınan..
Onlarca masalım birdaha yazılamamak üzere alınmıştı benden..

Sonra çok defterim oldu.
Şiir defterlerim, günlüklerim, anket defterim yazılıp dizilip, yarılarda bırakılıp ellerimden çöpe gittiler..
Hiçbiri alamadı Harry potterlı defterimin yerini..

Yine duygusala bağladım =)
Sözüm ona yazmak artık içimden gelmez oldu bazen delice yazmak istedim yazdımda..
Renkli kağıtlarıma fosforlu kalemlerimle döktüm içimi..
Kağıtların rengi alamadı içimdeki karanlığı…
Nedir bu karanlık?
Hep sorular sordum kendime…..
Başka insanlar neler yazmış hep okudum.. sayılarını bilmem..
Önemli olan benim ne yazdığımdı.. yazdım yırttım öfkemi çıkarırcasına karaladım.
Maskeler çizdim.. maskelerin ardına yüzsüz kahramanlar..

Beni en iyi anlatan sözler buldum kendime
kimselere okumadım kimselerle paylaşmadım.
Kimi zaman aşk yazıları kimi zaman heyecanlarım, öfkelerim adaletsizliğin kasveti oldu kimi zamanda.
Düşük cümleleri sevdim yüklemlerimi sıfatların önüne aldım. en gizlilerinden öznelerim oldu. Onlarla konuştum ağladım. Ama yine kimselere anlatmadım..

Yine ellerimde fosforlu kalemlerim..
Bu defa köprü altlarında gördüğüm grafitiler dikkatimi çekmeye başladı. Haylazca yapılan bu eylemi de duygusal değerlendirdim..

İnsan yaptığı emeğin boşa gideceğini bile bile, inadına neden yapar bunu?
Anladım ki etkiye tepkiymiş.
Ellerinden alınan sprey boyaları olmadan ayakkabı boyasıyla bile yapıyorlardı bunu =) o kadar ilgimi çekti ki..
Tıpkı renkli kağıtlarıma döktüğüm içimi ertesi günü yırtmam gibi bişydi bu.

Bende yaptım tabi köprü altlarına değil renkli kağırlarıma :angel:

Cesur değilimdir. Deli cesaretim tutar bazen =) ama korkarım.
(korkutur cesaretimi iradesizlik sillesi)

Korktuğumdandır ya bu sessizliğim. Dersin
“neren sessiz bi susmadın ben okumaktan bıktım merakla sonunu bekliyorum bu kız ne demek istiyor” umarım anlarsın..

Grafitiler yetmedi. Küfürler yazdım hakaretler ettim isyanlar geldi peşimden hepsini torbama doldurup yaktım..

Yazılarımın köşelerine karalardım hep bişyler.. onları gösterirdim. Biraz hoşuma gitse “ aa bak ne çizdim”
“kızım uğraşma yeteneksizsin işte” …
Belki doğrudur ama çizdim işte.. Harry potterlı defterim gibi olmayacaktı bu küçük kahramanlarımın sonu..