- Katılım
- 26 Şub 2008
- Mesajlar
- 7,264
- Tepkime puanı
- 176
Bazen; aydede ile oturup, kendi gezegenimden yıldızları izliyorum.
Ne kadar parlak meğer, o kadar çok ki aslında...ama bana en yakın yıldızlar daha fazla ışık saçıyor.Her nevi parıltıları gözlerimi kamaştırıp, acıtsada bazen; seçiyorum içlerinden yüreğime en çabuk ulaşan ışıkları...ve diyorum güneşim yok ama, yüreğimi ışıldatıcak ışıklarım var.Ay dede yolculuga çıkarıyor beni; kapkaranlık gittiğim yerler, ama ben korkmuyorum.Çünkü yüreğimde taşıdıgım ışıklar var.Bazen söndügünü hissetsemde, gündüz gölgem olarak çıkıyorlar karşıma.Koşuyorum, uzaklaşıyorum oradan...gölgelerim beni bırakmıyor ve o bana ağırlık yapmak yerine, fazla yükümü taşıyor...Ağlarsam kim silecek gözyaşımı, kim yazmış alınyazımı; yüreğime yazıyorum, her yaşanılan anı...başka söz gelmiyor artık dilime, benimle büyüyor yazdıgım her kelime...
Ne kadar parlak meğer, o kadar çok ki aslında...ama bana en yakın yıldızlar daha fazla ışık saçıyor.Her nevi parıltıları gözlerimi kamaştırıp, acıtsada bazen; seçiyorum içlerinden yüreğime en çabuk ulaşan ışıkları...ve diyorum güneşim yok ama, yüreğimi ışıldatıcak ışıklarım var.Ay dede yolculuga çıkarıyor beni; kapkaranlık gittiğim yerler, ama ben korkmuyorum.Çünkü yüreğimde taşıdıgım ışıklar var.Bazen söndügünü hissetsemde, gündüz gölgem olarak çıkıyorlar karşıma.Koşuyorum, uzaklaşıyorum oradan...gölgelerim beni bırakmıyor ve o bana ağırlık yapmak yerine, fazla yükümü taşıyor...Ağlarsam kim silecek gözyaşımı, kim yazmış alınyazımı; yüreğime yazıyorum, her yaşanılan anı...başka söz gelmiyor artık dilime, benimle büyüyor yazdıgım her kelime...
• Sen hiç elinde kalem tutamayacak kadar güçsüz oldun mu, hiç tuşlara basamayacak kadar güçsüz…? Yüreğinde volkanlar patlarken bilmemek duygusunu yaşadın mı…hayat ile bağın koptudugunu bu kadar yakın hissetindin mi…? Hissedemiyorsun artık, düşünemiyorsun…mantıgın duruyor...Gerçeklerden uzaklaşıyorsun… Sahte, dünya da sahte mutluluklar, maskeli yüzler var…AŞK acı çektirirmiş…ne kadar da yalan…insan sevgiliye aşık olmaz ki…onu hayata baglayan şeydir sevgi…
En büyük sevgide dostluktur, kardeşliktir…insan kardeşini sevemez bazen…seçemez çünkü…Kardeş zorunlu arkadaş, arkadaş seçilmiş kardeştir...Ben kardeşimi seçmişim, onu kendimden daha çok sevmişim…çünkü sevebilmek kelimesini heceleyip özümleyebilmişim…ve kaybettiğimi silmek kelimesini duydugumda anladım.
Dedim silmek o kadar kolay mı… yaşanmışlıkları bu kadar kolay silebilir misin…evet silersin, ya onunla geçirdiğin zaman aklından çıkabilir mi…yaşadıgın olaylar, aynı şeyleri yaşadıgında hiç mi aklına gelmicek…hiç mi yaşadıgın her nesne de hatırlayamıcaksın…silmek kolaydır…ama YANLIŞLAR silinir, DOĞRULAR değil…o madem doğru neden diliyorsun, demek ki kendi yerine koyuyorsun, o zaman o senin YANLIŞ’ ın değil mi…yerine yenilerini yazabilirmisin, yazarsın...ama unutma ki ilk tadı alamazsın...İlk kadar gerçek olamazsın...
• Acı insanı olgunlaştırırır, çok doğru bir söz…Ama olgun olmak da zor.Kaldırdıgın yük daha fazla oluyor, yaşadıklarında ona göre…Her insan hata yapar, hata yapmakta erdemdir…hataları kabullenmekte..çünkü hatalar yine benim dedigimiz hatalar…önünde kocaman yıllar var…belki de hiç bilemeyecegimiz saniyeler…zaman çok çabuk geçiyor…inatçı benliğim, senin yerine koyuyor kendini, unutuyor çoğu zaman bendini...Güçsüzken güçlü görünmek güçlü olmaktan daha zor...
Dost' um seni kaybetmedim, kaybetmicem de...sen üzülme diye farkında olmadan üzmüşüm, ama sen olmadan daha çok üzülürüm...bilirim ki ben üzülürsem sen de üzülürsün.
Blueden defterinden / dostluga ayırdıgı EN GÜZEL sayfa...
